Aπό αισθήσεις φτιάχνουμε συναισθήματα,

και από αισθαντικά όντα γινόμαστε συναισθηματικά.

Έχω μία ουλή στο αριστερό μου χέρι, και μου την κατάφερα στην τρυφερή ηλικία των τεσσάρων. Άρπαξα το ποτήρι με το γάλα, και έτρεξα στην αυλή να ταΐσω μία γάτα.

Ναι, έπεσα και έσπασε το ποτήρι μέσα στο χέρι μου.

Και η αλήθεια είναι όταν ξαναγύρισα σε αυτό το γεγονός θυμήθηκα ότι δεν ένιωσα τίποτα

για κάποιες στιγμές.

Είδα το αίμα να τρέχει στο χέρι μου, τα γυαλιά, το γάλα που πήγε στράφι, και την γάτα που τρόμαξε και έτρεξε μακριά.

Ένιωσα με τις αισθήσεις του μικρού μου σώματος το κάψιμο στο χέρι μου, το κύμα που ήθελε να εκφραστεί μέσα από την φωνή μου, ένιωσα και τα δάκρυα να κυλούν στα μάτια μου..

Δεν ένιωσα όμως φόβο, δεν αισθάνθηκα πανικό... Τίποτα, απλά παρατηρούσα..

και δεν ξέρω πως θα εξελισσόταν όλο αυτό, γιατί φυσικά σε κλάσματα δευτερολέπτου ακολούθησε η έντονη κραυγή της μαμάς μου, ο δικός της φόβος και τρόμος,

ο πανικός, και οι ακατάληπτες λέξεις της που γέμισαν πρώτα το μυαλό μου, και μετά ολόκληρο το είναι μου.

Οι κινήσεις της, τα λόγια της: "Κοριτσάκι μου κόπηκες !!! Τι κακό μας βρήκε! "

Και αυτόματα η προσπάθειά της για την απόσπαση : "Κοίτα το πουλάκι εκεί πάνω!!!"

Έτσι έμαθε, έτσι έκανε.. όπως κάθε μανούλα ..

Δύο πράγματα συμβαίνουν αυτόματα σε αυτό το παράδειγμα: πρώτον η ετικέτα του "κακού" και δεύτερον η "απόσπαση".

Η κατηγοριοποίηση με την ονοματοδοσία του "κακού" σαν κάτι που φυσικά δεν θέλουμε να μας ξανασυμβεί, και η εξορία του αισθήματος. Να φύγουμε από εκεί όσο πιο γρήγορα γίνετε, γιατί πονάει .. έτσι μας μάθανε .. Και από αισθήσεις φτιάχνουμε συναισθήματα, και από αισθαντικά όντα γινόμαστε συναισθηματικά.

Τα παιδιά γνωρίζουν να χειρίζονται την ενέργεια.

Ένα παιδί πέφτει, χτυπάει, και θα κλάψει, θα τσιρίξει..

θα βάλει τα χεράκια του στο μέλος του σώματος που πονάει, και θα αφήσει την ενέργεια

αυτή να περάσει από μέσα του!

Θα σηκωθεί και θα συνεχίσει το παιχνίδι του, και η ενέργεια θα συνεχίσει τη ροή της

σαν κύμα, και θα βγει από το κορμάκι του όπως τα ομόκεντρα δαχτυλίδια που κάνει το νερό όταν του ρίξεις μία πέτρα. Θα απλωθούν, και θα απλωθούν, και κάποια στιγμή θα σταματήσουν να υπάρχουν στην επιφάνεια του.

Αν όμως εδώ βάλουμε κατευθείαν την ετικέτα του "κακού" που μας έχει συμβεί

και θελήσουμε να το ξεχάσουμε γρήγορα, να το απορρίψουμε, "παγώνουμε" την ενέργεια.

Παγιώνουμε την ενέργεια και της δίνουμε μία άλλη μορφή, της δίνουμε όνομα,

και την διώχνουμε βαθειά στα πιο σκοτεινά σημεία της μνήμης, και του υποσυνείδητου.

Δεν θέλουμε τον πόνο που δημιουργήσαμε μόνοι μας τελικά.

Πώς θα ήταν αν επέτρεπες να νιώσεις, να αισθανθείς σαν απεριόριστο αισθαντικό ον που είσαι, όλες τις ενέργειες;

Αυτές που θεωρείς καλές, και ειδικά αυτές που θεωρείς κακές;

Αυτές που έχεις κρύψει ;

Αυτές που δεν θες να αποδεχτείς;

Πως θα ήταν να είσαι πραγματικά στο επιτρέπω;