Γιατί δεν ακούει ο Θεός;

Mar 11

Written By Kseniia Krasilich

Ποιες εικόνες σου έρχονται στον νου όταν ακούς τη λέξη προσευχή;

Υπάρχουν πολλά μοτίβα, αρχετυπικά θα έλεγε κανείς για τον τρόπο που προσεύχονται οι άνθρωποι.

Από τα πιο γνωστά, αυτό με τα μάτια κλειστά και χέρια σε θέση προσευχής, με τη συνειδητότητα να πάει προς τα μέσα.

Ή με τα μάτια ανοιχτά γεμάτα δάκρυα, στραμμένο προς τα έξω, προς τον ουρανό.

Οι άνθρωποι προσεύχονται ακόμη κι όταν δεν πιστεύουν σε ένα Θεό.

Προσεύχονται σε πολλούς, ή στο σύμπαν, ή στη φύση ..

Κλασική η εικόνα του άθεου που πιστεύει ότι η ζωή είναι μία τυχαιότητα, αλλά στη πρώτη στραβή της "τυχαίας" ζωής του θα πει: "Θεέ μου βοήθα!"

Η προσευχή της γιαγιάς, της θείας, της μάνας μας, που θα ανάψει μία λαμπάδα ίσα με το μπόι της αν γίνει αυτό για το οποίο προσεύχεται. Η παιδική προσευχή στο σχολείο, ανεβαίνοντας τα πέτρινα σκαλιά που μου έμοιαζαν ατελείωτα, και με τον φόβο μην μπερδέψω το "..και ενανθρωπήσαντα" από την κατά τα άλλα τέλεια αποστήθιση μου.

Η προσευχή των νοσοκομείων, η προσευχή του πόνου, εκεί πάντα θα βρεθεί στο διπλανό κρεβάτι κάποιος που θα σου δώσει το χαρτάκι με μία προσευχή για τον κατάλληλο Άγιο της ίασης.

Η προσευχή του δείπνου, "τον άρτον ημών", η προσευχή του θανάτου, η προσευχή της γέννησης.

Υπάρχουν και μαύρες προσευχές, προσευχές του σκότους, αυτές που εύχεσαι το κακό του διπλανού σου, που εύχεσαι να πάθει κακό αυτός που σου έχει κάνει κακό.

Οι προσευχές της αγάπης, του έρωτα, ικανές να φέρουν κοντά σου το αντικείμενο του πόθου σου.

Οι άνθρωποι προσεύχονται σε όλο τον κόσμο..

Ακόμη και όταν νομίζουν ότι δεν το κάνουν. Από την ανατολή μέχρι τη δύση..

Σκυμμένοι πάνω σε χρυσοκέντητα χαλιά, στις ψηλές κορυφές βουνών όπως το Θιβέτ, σε εκκλησίες χριστιανικές και μη, σε συνεδρίες γιόγκα, σε διαλογισμούς, σε γάμους και κηδείες.

Προσευχές σωτηρίας, προσευχές βοήθειας.. οι άνθρωποι γίνονται ομάδες για να προσευχηθούν για άλλες ομάδες ανθρώπων.

Και αν το καλοσκεφτείς, ο άνθρωπος δεν κάνει τίποτα άλλο από το να προσεύχεται συνεχώς από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Είναι σε μία συνειδητότητα προσευχής.

Προσεύχεται να πάει καλά η δουλειά του, να γίνει αυτό ή εκείνο, και κάποιες φορές να μη γίνει το άλλο ή το παράλλο.

Πόσα μοναστήρια, τζαμιά και άσραμ, μικρές εκκλησίες, μεγάλες εκκλησίες, χριστιανοί, μουσουλμάνοι βουδιστές, και τόσες πολλές άλλες ομάδες ανθρώπων που αν αρχίσουμε να τις μετράμε, θα δούμε ότι σχεδόν όλη η γη προσεύχεται.

Σε ένα διαφορετικό Θεό ο καθένας τους, με ένα άλλο όνομα και χαρακτηριστικά, αλλά,

οι άνθρωποι προσεύχονται.

Για τους εαυτούς τους, για τους συνανθρώπους τους, για τον πλανήτη!

Τους ακούει άραγε ο Θεός; Και αν όχι γιατί;

Για σένα που με διαβάζεις εδώ στο "επιτρέπω" δε χρειάζεται να αναλύσω αν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος προσευχής, γιατί το γνωρίζεις, και γιατί δεν υπάρχει λάθος και σωστό.

Υπάρχει όμως αλήθεια και ψέμα.

Και είναι ψέμα να προσεύχομαι στον Θεό μέσα από μία συνειδητότητα ανάγκης, θυματοποίησης, πόνου, κλάματος, αδικίας, φόβου, και οργής πολλές φορές.

Είμαι ένα ψέμα όταν με συρρικνώνω τόσο πολύ και ζητώ απεγνωσμένα τη βοήθεια Του.

Δεν είμαι η αλήθεια μου όταν παζαρεύω με το Θεό.

Δεν είμαι κομμάτι Του όταν τον βλέπω έξω από μένα.

Δεν είμαι η αλήθεια μου όταν γονατίζω..

Γιατί δεν ακούει ο Θεός;

Μήπως γιατί δε σε θέλει γονυπετή;

Μήπως δεν ακούει τη φωνή σου γιατί αυτή αλλοιώνεται τόσο πολύ μέσα από τα αναφιλητά σου;

Δεν μπορεί καν να δει το βλέμμα σου, γιατί έχεις σκύψει το κεφάλι;

Δεν μπορεί να σου δώσει το χέρι Του γιατί σφίγγεις με τόση μανία το δικό σου σε γροθιά;

Δεν μπορεί να μπει στο νου σου και να τον φωτίσει, γιατί είναι ανταριασμένος από το φόβο σου;

Θα μου πεις: Αυτός ο μεγαλοδύναμος και τα πάντα πληρών δεν μπορεί να κάνει κάτι και να φωτιστεί ο νους μου από την παρουσία Του; Να ξεσφίξουν τα χέρια μου, να στεγνώσουν τα δάκρυα μου, να ανοίξει η καρδιά μου και να με φέρει εκεί που ανήκω;

Στην κατάσταση συνειδητότητας που είμαι ένα μαζί Του;

Εσύ τι λες;

Εσύ τι γνωρίζεις;

Μπορεί; Και αν ναι, γιατί δεν το κάνει;

Γιατί δεν σε ακούει;

Ας το ξαναπούμε για να το χωνέψουμε: