Κάποιες λέξεις μοιάζουν με αγκαλιά
Επιβεβαιώσεις για γυναίκες που πενθούν
Δεν ήμουν ποτέ μεγάλη fan των affirmations
Δεν πίστευα ιδιαίτερα στις επιβεβαιώσεις — ξέρεις, αυτές τις θετικές δηλώσεις και τα "affirmations". Η αλήθεια είναι πως στο παρελθόν είχα δοκιμάσει πολλές μεθόδους, αλλά πάντα κάτι μέσα μου αντιστεκόταν. Κάτι δεν μου ταίριαζε, κάτι δεν κόλλαγε καλά.
Και για να είμαι ειλικρινής, όλη αυτή η πνευματική αισιοδοξία τύπου «όλα γίνονται για κάποιο λόγο» ή «σκέψου θετικά και θα έρθουν τα καλά»… με άφηνε αμήχανη. Ή και θυμωμένη.
Γιατί όταν πενθείς, όταν έχεις χάσει έναν άνθρωπο που αγαπούσες βαθιά, όταν η καρδιά σου δεν χτυπά πια στον ίδιο ρυθμό, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι είναι να σε βάλει κάποιος να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να πεις στον εαυτό σου πως «όλα θα πάνε καλά». Γιατί ξέρεις πως, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, τίποτα δεν μοιάζει να πηγαίνει καλά.
Δεν θες συμβουλές.
Θες χώρο.
Θες κάποιος να μείνει μαζί σου μέσα στο σκοτάδι. Χωρίς να σε σπρώχνει προς το φως, αν δεν είσαι έτοιμη.
Το πώς μιλάς στον εαυτό σου όταν πενθείς έχει σημασία
Το πένθος είναι κάτι παράξενο. Δεν έχει κανόνες, δεν έχει οδηγίες. Όμως υπάρχει κάτι που επηρεάζει βαθιά το πώς το ζούμε:
οι λέξεις που λέμε στον εαυτό μας.
Υπάρχει μια χορογραφία λέξεων που συμβαίνει μέσα στο κεφάλι σου. Λέξεις που χορεύουν ασυντόνιστα, άτακτα, σαν πουλιά που έχουν χάσει την πορεία τους.
Τις πρώτες ημέρες μετά από μια μεγάλη απώλεια, ίσως να σου έρχονται στο μυαλό λόγια σκληρά:
«Δεν θα το ξεπεράσω ποτέ», «Δεν θα μπορέσω ξανά να είμαι καλά».
Και είναι απολύτως φυσικό να τα σκέφτεσαι όλα αυτά, γιατί ο πόνος είναι αβάσταχτος.
Άλλες λέξεις είναι παλιές αλλά από το κοντινό παρελθόν. Θραύσματα συζητήσεων, κομμάτια από διαλόγους:
«Θα τα καταφέρεις», «Μην το παίρνεις τόσο βαριά», «Πρέπει να προχωρήσεις».
Λέξεις που κάποτε νόμιζες πως ήταν παρηγοριά — και τώρα μοιάζουν με σκληρά χτυπήματα.
Άλλες είναι καινούργιες. Ερωτήσεις που δεν βρίσκουν ποτέ απάντηση:
«Γιατί εγώ;», «Πώς θα συνεχίσω;», «Υπάρχει νόημα σε όλο αυτό;»
Λέξεις που χοροπηδάνε ασταμάτητα, σαν παιδιά που δεν κουράζονται ποτέ. Που δεν αφήνουν το μυαλό σου να ησυχάσει.
Και όλες αυτές οι λέξεις χορεύουν. Όχι έναν όμορφο, συντονισμένο χορό.
Χορεύουν άγρια, ακανόνιστα. Συγκρούονται μεταξύ τους, σπάνε, ξαναενώνονται.
Είναι ο εσωτερικός σου χορός του πένθους.
Κάποιες λέξεις είναι σαν μαχαίρια. Κόβουν βαθιά:
«Έπρεπε να είχες κάνει κάτι διαφορετικά», «Είναι δικό σου λάθος».
Άλλες είναι σαν παγωμένα χάδια:
«Θα περάσει», «Ο χρόνος θεραπεύει».
Αλλά εσύ ξέρεις πως δεν είναι έτσι.
Ο χρόνος δεν θεραπεύει. Απλά αλλάζει τη μορφή του πόνου.
Και όμως κάπου εκεί, μέσα σε όλο αυτό το χάος, κατάλαβα τελικά κάτι: υπάρχουν μερικές λέξεις που μπορούν να σταθούν πλάι σου. Ήσυχα, διακριτικά. Όχι φανταχτερά, όχι φωνακλάδικα, όχι για να σου αλλάξουν με το ζόρι τη ζωή, αλλά απλά για να είναι εκεί δίπλα σου, να κρατήσουν λίγο ακόμα την ισορροπία σου, όταν όλα γύρω σου καταρρέουν. Αυτές οι λέξεις είναι τρυφερές, πιο αληθινές, πιο δικές σου. Όχι ψεύτικα θετικές, ούτε πιεστικά αισιόδοξες.
Λέξεις που απλά αναγνωρίζουν ότι πονάς και σου επιτρέπουν να νιώσεις ό,τι χρειάζεσαι.
Όχι για να σου αλλάξουν μαγικά τη ζωή — αλλά για να στην κρατήσουν. Λίγο λίγο. Όταν αρχίζει να σου γλιστράει μέσα απ' τα δάχτυλα, σαν λεπτή, απαλή άμμος.
Που σε αγκαλιάζουν έστω και για λίγο. Που σε τυλίγουν απαλά, και σου θυμίζουν πως μέσα στον πόνο σου υπάρχει ακόμα κάτι — κάτι που αξίζει για να συνεχίσεις.
Και τότε, για λίγο, ο χορός γίνεται λιγάκι πιο υποφερτός.
Όταν πενθείς, οι λέξεις που λες στον εαυτό σου μπορούν να γίνουν μικρές ανάσες. Δεν αλλάζουν αμέσως τα πράγματα, δεν εξαφανίζουν τον πόνο, ( πως θα μπορούσαν άλλωστε; ) αλλά σου δίνουν λίγο χώρο, λίγη ηρεμία. Είναι μια υπενθύμιση πως μπορείς να είσαι ευάλωτη και δυνατή ταυτόχρονα. Ότι μπορείς να λες στον εαυτό σου: «Σήμερα πονάω πολύ, αλλά είμαι εδώ. Και αύριο βλέπουμε πάλι».
Αυτές οι λέξεις δεν είναι φτιαγμένες για να «διορθώσουν» τίποτα. Είναι απλά εκεί, για να σε κρατούν από το χέρι, απαλά, μέχρι να βρεις ξανά τον δικό σου τρόπο να αναπνέεις.
Πώς μπορούν οι επιβεβαιώσεις/δηλώσεις να βοηθήσουν στο πένθος;
Οι δηλώσεις δεν είναι μαγικά ξόρκια.
Είναι μικρές πράξεις αντίστασης.
Διάλεξε μία. Διάβασε την.
Όχι για να νιώσεις καλά με το ζόρι.
Αλλά για να κρατηθείς σε στιγμές που δεν μπορεί να σε κρατήσει τίποτα.
Μερικές φορές, μια λέξη είναι αρκετή.
Μια φράση που σε κρατάει όρθια, όσο χρειάζεται.
Έγραψα τέτοιες επιβεβαιώσεις για γυναίκες που πενθούν.
Όχι σαν οδηγό. Όχι σαν θεραπεία. Αλλά σαν συντροφιά.
Ίσως κάποιες από αυτές τις λέξεις σου μιλήσουν. Ίσως όχι.
Αλλά δώσε τους μια ευκαιρία να σταθούν δίπλα σου.
📥 Ένα μικρό αρχείο για τη δική σου πορεία
Πώς να δημιουργήσεις τον δικό σου χώρο για τη θλίψη
Ο χώρος σου είναι σημαντικός. Δεν μιλάω μόνο για φυσικό χώρο. Μιλάω για έναν εσωτερικό χώρο όπου μπορείς να είσαι αληθινή.
Δημιούργησε έναν τέτοιο χώρο μέσα σου.Όπου μπορείς να κλάψεις, να θυμώσεις, να νιώσεις χαμένη.Ίσως ένα μικρό τελετουργικό κάθε μέρα. Μια λέξη. Μια στιγμή που να είναι δική σου.Επικοινώνησε μαζί μου και πες μου τι σε δυσκολεύει. Είμαι εδώ για να σε στηρίξω
📌 Αν αυτό το άρθρο σου άγγιξε την καρδιά, μοιράσου το με κάποιον που μπορεί να το χρειάζεται.
Δεν είσαι μόνη σου σε αυτό
Με αγάπη,
Κατερίνα
