Ο Ταξιδιώτης της Εσωτερικής Αλήθειας και το "Δάσος των Αποφυγών"

Κάπου μακριά, ανάμεσα σε βουνά και κοιλάδες, στην αγκαλιά ενός μαγευτικού τοπίου, υπήρχε ένα πανέμορφο χωριό που φαινόταν όμως να ζει σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Οι κάτοικοι του ζούσαν ειρηνικά και απολάμβαναν ευημερία γιατί ζούσαν σε αρμονία με τη φύση και με σεβασμό προς αυτήν με αποτέλεσμα να τους παρέχει τεράστιες ποσότητες αγαθών. Διατηρούσαν μια ισορροπία με το περιβάλλον τους και δεν "εκμεταλλεύονταν" υπερβολικά τους φυσικούς πόρους.

Αυτός ο τρόπος ζωής είχε συμβάλει και στην πνευματική τους ανάπτυξη γιατί είχαν

σύνδεση με τη φύση και η ζωή σε αρμονία με τη φύση ενίσχυε και την πνευματική τους σύνδεση με το Όλον.

Οι κάτοικοι είχαν εργαστεί πάνω στις πεποιθήσεις τους εδώ και πολλά χρόνια και ασκούσαν την πρακτική να βλέπουν πάντα τη θετική πλευρά της ζωής αλλά ανέπτυξαν χωρίς να το καταλάβουν με τον καιρό μια άλλη ιδιαίτερη πεποίθηση: την πνευματική αποφυγή.

Έτσι προσπαθούσαν να αποφύγουν να αντιμετωπίσουν αρνητικά συναισθήματα όπως τον πόνο, την απώλεια, το πένθος, τη θλίψη ή τον θυμό, και συγκέντρωναν την προσοχή τους μόνο στα θετικά στοιχεία της ζωής.

Να αγνοούν τα συναισθήματα που τους προκαλούσαν πόνο και να επικεντρώνονται στην ευτυχία.

Αυτή η αντίληψη είχε περάσει από γενιά σε γενιά και είχε ριζώσει πολύ καλά στο υποσυνείδητο των κατοίκων, ωστόσο, αν και ζούσαν σε απόλυτη αρμονία και ευτυχία, ενίοτε ένιωθαν ότι κάτι λείπει.

Στο χωριό αυτό, ζούσε ο νεαρός Ελίας. Παρότι είχε αναπτύξει τις ίδιες πεποιθήσεις, μέσα του υπήρχε ένα παράξενο κενό και μια ανησυχία που τον έκανε να αναρωτιέται αν η πραγματική αποφυγή ήταν η λύση. Η αφέλεια της νιότης του και η αστείρευτη φαντασία του τον έκανε να ονειρεύεται έναν μαγικό πύργο όπου κρυβόταν η αλήθεια.

Αν έβρισκε αυτόν τον πύργο θα μπορούσε να ανοίξει την πόρτα προς την εσωτερική αλήθεια.

Μια ημέρα, η περιέργεια του τον οδήγησε να αφήσει πίσω το χωριό και να ξεκινήσει το ταξίδι προς τον μαγικό πύργο.

Έναν μαγικό πύργο που δε γνώριζε καν αν υπάρχει.

Η διαδρομή ήταν περίπλοκη, με μονοπάτια που αναπτύσσονταν με το που έβαζε το πόδι του. Οι πρώτες μέρες ήταν γεμάτες ανατροπές και προκλήσεις που τον έκαναν να αμφιβάλει για την απόφαση του. Όμως, δε σταμάτησε να προχωράει.

Καθώς η διαδρομή γινόταν πιο απαιτητική, συνάντησε τον Σάγιο, έναν αρχαίο γηραιό κύριο με γλυκά μάτια και βαθιές ρυτίδες στο πρόσωπο, που κατοικούσε σε ένα μικρό και γραφικό σπίτι. Ο Σάγιο συγκινήθηκε με την απόφαση του νεαρού Ελία κατανόησε τον εσωτερικό του αγώνα και τον κάλεσε να κάνει μια στάση.

"Νέε μου φίλε," του είπε με φιλικό χαμόγελο, "Ο δρόμος προς την αλήθεια δεν είναι εύκολος, αλλά είναι αυτός που μας αναζωογονεί πραγματικά."και του έδωσε μια πολύτιμη πληροφορία. Την πληροφορία για το "Δάσος των Αποφυγών".

Έπρεπε πρώτα να περάσει από εκεί του είπε, αν ήθελε να βρει αυτό που έψαχνε.

Έτσι πήρε ξανά το δρόμο προς το Δάσος των Αποφυγών. Τα πόδια του είχαν κουραστεί, ήταν γεμάτος ανυπομονησία και για πρώτη φορά ένιωθε και λίγο φόβο, αλλά η αποφασιστικότητα του ήταν ακλόνητη.

Βρήκε το δάσος πολύ γρήγορα και ενώ προχωρούσε βαθύτερα, άρχισε να αντιλαμβάνεται τη σιωπηλή παρουσία μιας φιγούρας σε ένα ξέφωτο. Ήταν ένας παλιός σοφός με μακριά, ασημένια μαλλιά και βαθιά μάτια που φαίνονταν να διαβάζουν τις σκέψεις του. Ο σοφός, με μια χαμογελαστή φωνή, τον υποδέχτηκε λέγοντας:

"Καλωσόρισες, Ελία. Ήρθες επιτέλους να αντιμετωπίσεις αυτό που φοβάσαι.".

Οι λέξεις του ακούστηκαν σαν αινιγματική μελωδία. "Το Δάσος των Αποφυγών είναι ένας τόπος γεμάτος αλήθειες που πρέπει να αντιμετωπίσεις, αν θέλεις να βρεις τον μαγικό σου πύργο. Συνέχισε ! Προχώρα σε αυτό το μονοπάτι και εγώ θα είμαι δίπλα σου ακόμη και αν δε με βλέπεις ", είπε ο σοφός.

Ο Ελίας τον ευχαρίστησε και συνέχισε.

Καθώς προχωρούσε πιο βαθιά στο δάσος, κατάλαβε ότι ήταν γεμάτο με μαγικά δέντρα, καθένα από τα οποία είχε ένα μάθημα να διδάξει. Κάθε δέντρο αντιπροσώπευε ένα συναίσθημα ή μια πρόκληση που οι άνθρωποι συχνά αποφεύγουν.

Ο Ελίας άρχισε να μαθαίνει από κάθε δέντρο, να αντιμετωπίζει τα φόβους και τις ανησυχίες που τον είχαν σταματήσει στο παρελθόν.

Ένας σοφός και γεροδεμένος Κέδρος του έδειξε πώς να αντιμετωπίζει τον φόβο.

Μια φιλική αιωνόβια Ελιά του έδειξε την αποδοχή της απώλειας.

Ένας ανθεκτικός Σφένδαμος την αποδοχή της θλίψης.

Μια καλοσυνάτη Ιτιά έκλαψε μαζί του όσα δάκρυα είχαν κρυφτεί στην καρδιά του. Του έμαθε να κλαίει.

Ένας μεγάλος πλάτανος του έδειξε ότι έχει πάντα προστασία στη ζωή του κάτω από τον τεράστιο ίσκιο του.

Κάθε δέντρο φαίνονταν να αντιπροσωπεύει μια αίσθηση ή μια συναισθηματική κατάσταση που όλα αυτά τα χρόνια οι άνθρωποι δεν ήθελαν να νιώθουν.

Καθώς συναντούσε κάθε μια από αυτές, άρχισε να συνειδητοποιεί ότι η πνευματική αποφυγή δεν ήταν παρά μια απόπειρα να απομακρυνθεί από την αναπόφευκτη πραγματικότητα του πένθους και της απώλειας.

Η φωνή του σοφού ήχησε στα αυτιά του σαν ήταν δίπλα του : "Το πένθος και η απώλεια είναι αναπόφευκτα στη ζωή", του είπε ο σοφός. "Αντί να τα αποφεύγουμε, πρέπει να τα αποδεχόμαστε. Είναι μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας και μας βοηθούν να αναπτύσσουμε συναισθηματική ευφυΐα και εν συναίσθηση για τους άλλους.".

Οι λέξεις του σοφού αγκάλιασαν την καρδιά του Ελία. Κατάλαβε ότι η αποδοχή του πένθους και της απώλειας ήταν η πραγματική πνευματική ανάπτυξη.

Έμεινε να νιώθει, έκλεισε τα μάτια του και ενώ του φάνηκε ότι έμεινε αιώνες στη σιωπή ξαφνικά εκεί μέσα του βρέθηκε μπροστά σε μια λαμπερή πύλη.

Το όνομα "Πύργος της Εσωτερικής Αλήθειας" ήταν χαραγμένο στην πύλη.

Με καρδιά γεμάτη συγκίνηση και ανυπομονησία, άνοιξε την πόρτα. Εκεί, μπροστά του, βρισκόταν ένας ανθισμένος κήπος, γεμάτος χρώματα και αρώματα. Κάθε λουλούδι, κάθε φύλλο, φαίνονταν να έχει μια ιστορία να πει. Στη μέση του κήπου, βρισκόταν ο ίδιος του Εαυτός του ολάνθιστος και αυτός, και ολόκληρος.

Εκεί ένιωσε για πρώτη φορά μια αίσθηση εσωτερικής ειρήνης και ενότητας.

Καθώς παρατηρούσε τον κήπο και βλέποντας τον ίδιο του τον εαυτό στην ολότητα του κατάλαβε το μήνυμα που του έστειλε η Φύση:

Η πνευματική αποφυγή δεν είναι η απάντηση.

Η αλήθεια και η δύναμη βρίσκονται στην αντιμετώπιση των προκλήσεων και την αποδοχή των συναισθημάτων. Είχε βρει επιτέλους την Αλήθεια του. Αν και δεν ήθελε να τελειώσει αυτή η εμπειρία και δεν ήθελε να αποχωριστεί τον πύργο του Εαυτού του, αποφάσισε να γυρίσει πίσω γιατί αυτό έπρεπε να το μοιραστεί.

Καθώς αναχωρούσε από το δάσος, ήταν γεμάτος ελπίδα και δύναμη. Είχε ανακαλύψει τη δύναμη της αποδοχής και ήταν έτοιμος να μοιραστεί αυτήν τη σοφία.

Επιστρέφοντας στο χωριό του, ο Ελίας μοιράστηκε τις εμπειρίες του με τους κατοίκους.

Το μήνυμα του έδωσε νέα δυναμική στο χωριό. Οι άνθρωποι άρχισαν να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις τους με κουράγιο και ανοιχτή καρδιά. Και έτσι, το χωριό μεταμορφώθηκε. Το πνεύμα της αλήθειας και της αποδοχής κυκλοφορούσε σε κάθε γωνιά του.

Οι κάτοικοι του, όπως και ο ίδιος o Ελίας, ανακάλυψαν ότι η αληθινή δύναμη και σοφία βρίσκονται μέσα τους, όταν αντιμετωπίζουν με γενναιότητα και ανοιχτή καρδιά τις προκλήσεις της ζωής.

Και από εκείνη την ημέρα, το χωριό το οποίο είχε ζήσει για πολλά χρόνια με την πνευματική αποφυγή, μετατράπηκε σε έναν παράδεισο της εσωτερικής αλήθειας και ανάπτυξης. Κάθε ψυχή περπατούσε το δρόμο της με σθένος και αυτοπεποίθηση, γνωρίζοντας ότι η αντιμετώπιση της πραγματικότητας και η αποδοχή του εαυτού τους είναι ο δρόμος προς την πραγματική ευτυχία και ανάπτυξη.

Και έτσι, ο Ελίας και οι συγχωριανοί του έζησαν ευτυχισμένοι, ξέροντας ότι η πραγματική δύναμη βρίσκεται στο να αποδέχεσαι τον εαυτό σου και τη ζωή με ανοιχτή καρδιά και η ιστορία τους έγινε μια εμπνευσμένη πηγή για όλους όσους ψάχνουν την αλήθεια και τη σοφία μέσα τους.