Φως ! Περισσότερο Φως !

"Ήταν ένα απόγευμα ανυπόφορα ζεστό το φθινόπωρο του 2019 και γυρνούσαμε με τον Πητερ από το κοιμητήριο.

Εγώ περπατούσα το σκοτάδι μου, σερνόμουν δηλαδή όλο και πιο βαθιά δεν έτρωγα δεν κοιμόμουν κι όταν το κλάμα και η εξάντληση ανάγκαζαν το σώμα να πέσει σε έναν άκαμπτο ύπνο λίγων ωρών ερχόταν η ώρα να ανοίξω τα μάτια και ζούσα πάντα το ίδιο πράγμα :

τα δυο δευτερόλεπτα χαράς γιατί, νομίζεις ότι ήταν όλα μόνο ένας εφιάλτης η μάλλον εύχεσαι.. να ήταν μόνο ένας εφιάλτης, ένα κάκιστο αχρείαστο όνειρο και τώρα που ξύπνησες είναι πάλι όλα καλά.

Όμως όχι, η ωμή πραγματικότητα είναι εκεί, και πέφτεις ξανά στο λαγούμι του πένθους.

Περπατούσαμε προς το σπίτι μας, στο νούμερο οκτώ με τα οκτώ παράθυρα

( αναφέρω αυτή τη λεπτομέρεια γιατί κάποιοι φίλοι μου ίσως θυμούνται )

Μέναμε τότε στο κέντρο της πόλης σε μια πλατεία με καφέ και εστιατόρια.

Ο Πητερ κρατούσε το χέρι μου όταν του το επέτρεπα ..

δε μιλούσε γιατί δεν άκουγα..

δε με παρηγορούσε γιατί δεν παρηγοριόμουν

Ήταν απλά εκεί ..

Πήγαινε σούπερ μάρκετ, μαγείρευε κάτι που δε θα έτρωγα, μου αγόραζε τσιγάρα φρόντιζε τις γάτες μας και μερικές φορές τακτοποιούσε το χάος που είχα αφήσει πίσω μου στην κρεβατοκάμαρα : παλιά άλμπουμ ανοιχτά να χάσκουν ευτυχισμένες μέρες και οι φωτογραφίες στο πάτωμα απλωμένες σε ένα παζλ και τακτοποιημένες ανά χρονολογία. Νομίζω κάποιες τις είχε στεγνώσει με το σεσουάρ

Είχε ενημερώσει τους φίλους μας να μην παίρνουν τηλέφωνο,

και να μη μας επισκέπτονται από ότι έμαθα μετά.

Εκείνο το απόγευμα όμως τόλμησε να μιλήσει.

Με έπιασε από το χέρι και μου έκανε νόημα να δω απέναντι και ψιθύρισε χωρίς να με κοιτάζει σαν να ευχόταν μόνος του: Μη μας αφήσεις να γίνουμε έτσι, σε παρακαλώ !

Και κοίταξα απέναντι κάτι που έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα.

Ο κύριος Μ. Στην ίδια θέση, στο παγκάκι κάτω από τη μεγάλη φλαμουριά.

Με τα ίδια ρούχα, με το ίδιο βαρύ μπουφάν αν και έχει αφόρητη ζέστη. Την ίδια πάνινη τσάντα σούπερ μάρκετ, βρόμικη και ξεχειλωμένη από τα άδεια πλαστικά μπουκάλια που προσπαθεί να χωρέσει κάθε φορά, και με λεκέδες από το υγρό που είχαν πριν.

Ο κύριος Μ. μετρά τα ψιλά που του έχει αποφέρει η ανταλλαγή στο μηχάνημα της ανακύκλωσης. Φτάνουν άραγε για το αλκοόλ που χρειάζεται η πρέπει να ξαναγεμίσει τη βρόμικη πάνινη τσάντα ψάχνοντας ξανά σε όλη την πόλη τους κάδους σκουπιδιών .. ;

7 σεντ το μπουκάλι.

Κάποιες φορές, όταν δεν έχει χρόνο και αρχίζουν να τρέμουν τα χέρια του αναγκάζεται να ρωτάει τους περαστικούς αν έχουν λίγα ψιλά..

η αν μπορεί να πάρει το άδειο μπουκάλι νερού που δεν έχουν ακόμη ρίξει στον κάδο.

Κοίταξα απέναντι .. και ήξερα πολύ καλά ..

Ο κύριος Μ. είχε πριν αρκετά χρόνια μια άλλη ζωή.

Ήταν γνωστός δικηγόρος, είχε οικονομική ευημερία, είχε μια όμορφη οικογένεια μια πανέμορφη κόρη και μια σύζυγο επίσης δικηγόρο.

Δούλευαν μαζί στο γραφείο τους, είχαν το όμορφο σπίτι τους τους φίλους τους τα αυτοκίνητα τους τις διακοπές τους και την αποδοχή και το σεβασμό του κοινωνικού τους περίγυρου. Είχε, λοιπόν, μια ζωή που πολλοί θα ζήλευαν.

Αυτό άλλαξε με τον θάνατο της μοναχοκόρης του. Πόνος, πένθος, διαζύγιο, απώλεια εργασίας, απώλεια στέγης, αλκοολισμός.

Κοίταξα απέναντι χωρίς να έχω το κουράγιο αλλά ούτε και τη διάθεση να απαντήσω.

Ήξερα πολύ καλά τι ήθελε να μου πει ..

Ένιωθα την αγωνία του ..

Δεν απάντησα με λέξεις αλλά έπιασα το χέρι του και το έσφιξα.. και κατάλαβε.

Ήταν σαν να έλεγα : Όχι δε θα μας αφήσω να γίνουμε έτσι ..

Απλά χρειάζομαι το χρόνο και το χώρο να με περάσω στην άλλη όχθη..

κι αυτό πρέπει να το κάνω μόνη μου..

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει ..

Δεν ξέρω πως θα με αλλάξει ..

Αλλά ξέρω ότι δεν θα αφήσω το σκοτάδι να με κυκλώνει για πάντα.. πρώτα όμως πρέπει να το δω, να το βιώσω, να το αποδεχθώ.

Να δω .. ότι από τη στιγμή που το βλέπω, δεν είμαι το σκοτάδι μου, δεν είμαι το πένθος μου δεν είμαι η θλίψη μου ..

Είμαι αιώνια ψυχή σε αυτό το όχημα εδώ ίδια με αυτή που άφησε το όχημα της, γιατί δεν την εξυπηρετούσε πια και έβαλε πλώρη για καινούργια σύμπαντα ..

Έτσι μου είπε, και το πιστεύω ..

Προσπάθησα να συναντήσω το βλέμμα του κυρίου Μ. κι ενώ ήταν ακόμη απασχολημένος με το μέτρημα, σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε.

Ήθελα να του φωνάξω για να το ακούσω κι εγώ :

Πίστεψε με η κόρη σου δεν θέλει να σε βλέπει έτσι !

Αλλά δεν το έκανα.

Υποκλίθηκα εσωτερικά στη ψυχή απέναντι μου και στο δύσκολο δρόμο της ..

Ο κύριος Μ ζει σήμερα με σύνδρομο Korsakoff σε μια δομή για άστεγους.

Κατάφερε να ξεχάσει .. τα πάντα .. για πάντα σε αυτή του τη ζωή.

Τον επισκέπτομαι και όταν είναι ήρεμος του διαβάζω Goethe.

Δεν ξεχνώ πάντα πριν φύγω να συμπληρώσω: Φως ! Περισσότερο Φως !

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του ποιητή λένε κάποιοι

(που μάλλον είναι μύθος αλλά είναι ένας ωραίος μύθος).

Αυτό που μόλις διάβασες δεν είναι μυθοπλασία αλλά πραγματικότητα.

Και το έγραψα για να σου πω, μην γίνεις σαν το κύριο Μ. αν βιώνεις η βίωσες μια απώλεια !

Αξίζει να βγεις ξανά στο Φως !

Πάρε τον χρόνο σου και πέσε στα πατώματα ..

Βούτηξε βαθιά στο σκοτάδι ..

Κλάψε και θρήνησε όσο θέλεις ..

Αλλά μετά επέστρεψε στο Φως !

Στο φως που είσαι !

Γιατί αυτός που έφυγε το Αξίζει !

Γιατί εσύ που έμεινες το Αξίζεις !"

Εγώ με την πάροδο του χρόνου, ανακάλυψα ότι ο πόνος μπορεί να μετατραπεί σε δύναμη, και η μεγάλη μου πληγή άρχισε να επουλώνεται.

Το πένθος δεν εξαφανίστηκε εντελώς, αλλά άρχισε να γίνεται πιο διαχειρίσιμο.

Κατάλαβα ότι έχω ιερή υποχρέωση να συνεχίσω τη ζωή μου και ότι πρέπει να βρω τρόπους να ενσωματώσω τη μνήμη του αγαπημένου μου προσώπου στην καθημερινότητά μου, ως μια πηγή έμπνευσης και δύναμης.

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε μπορούν να μας κάνουν πιο ανθεκτικούς, πιο συνειδητοποιημένους και πιο ευγνώμονες για τις καλές στιγμές που ακόμα απολαμβάνουμε.

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την εμπειρία για να εκτιμήσουμε περισσότερο τη ζωή, τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας και τις ευκαιρίες που μας προσφέρονται.

Η διαδικασία αυτή δεν είναι εύκολη και συχνά απαιτεί πολύ κόπο και δύναμη.

Αλλά κάθε βήμα που κάνουμε προς την κατεύθυνση της αναγνώρισης του Εαυτού μας, της αποδοχής της Ζωής και της εύρεσης χαράς είναι σημαντικό.

Το πένθος δεν πρέπει να ορίζει τη ζωή μας, αλλά μπορεί να μας διδάξει πολλά για την ανθρώπινη δύναμη και ανθεκτικότητα.

Καθώς αφήνουμε την αγάπη και τη χαρά να ξαναμπούν στη ζωή μας, δημιουργούμε ένα μέλλον που αντανακλά την αξία και το μεγάλο ναι στη ζωή, παρά τις τεράστιες δυσκολίες που μπορεί να έχουμε αντιμετωπίσει.

Με αγάπη Κατερίνα ♡