Τα κρυφά εμπόδια του πένθους
Τι σε κρατάει πίσω
Είσαι από εκείνες τις ψυχές που έχουν περπατήσει το μονοπάτι της απώλειας. Ο χρόνος φαίνεται ημερολογιακά να πέρασε, και ο μεγάλος πόνος, αυτός που σε λύγιζε, άρχισε να υποχωρεί. Ο θρήνος δεν σε επισκέπτεται πια τόσο συχνά. Και τώρα, λες στον εαυτό σου: "Το ξεπέρασα." Μα αγαπημένη μου, η αλήθεια είναι διαφορετική. Δεν έχεις τελειώσει ακόμη αυτό το ταξίδι.
Ξέρεις γιατί δεν μπορείς να προχωρήσεις πραγματικά;
Γιατί δεν επέτρεψες ποτέ στον εαυτό σου να νιώσει πραγματικά. Να βιώσει όλο το βάθος του πόνου, της οργής, της απελπισίας. Προσπάθησες να είσαι δυνατή, να κρατηθείς όρθια, να συνεχίσεις τη ζωή σου. Και ναι, ίσως αυτό ήταν απαραίτητο στην αρχή. Αλλά τώρα; Τώρα αυτή η "δύναμη" σου έχει γίνει το τείχος σου.
Ένα τείχος που σε εμποδίζει να αγγίξεις τις πιο βαθιές πληγές σου. Που σε κρατάει μακριά από την αλήθεια του εαυτού σου. Γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι ότι αν αφήσεις τον πόνο να βγει, θα σε καταπιεί. Ότι αν κλάψεις, δε θα σταματήσεις ποτέ.
Αλλά άκουσε με: Ο πόνος είναι σαν το κύμα. Όσο του αντιστέκεσαι, τόσο πιο δυνατά θα χτυπάει. Μόνο όταν τον αφήσεις να σε διαπεράσει, θα μπορέσει επιτέλους να υποχωρήσει.
Δεν είναι αδυναμία το να πονάς. Είναι η πιο γενναία πράξη - το να τολμάς να νιώσεις. Να αγκαλιάσεις κάθε συναίσθημα, ακόμα κι αυτά που σε τρομάζουν. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να τα μεταμορφώσεις.
Σταμάτα να προσποιείσαι ότι είσαι "εντάξει". Δεν είσαι, και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Η απώλεια δεν είναι κάτι που "ξεπερνάμε". Είναι κάτι που μαθαίνουμε να ζούμε μαζί του, που το ενσωματώνουμε στην ιστορία μας.
Άφησε τον εαυτό σου να θρηνήσει. Να ουρλιάξει. Να σπάσει. Και μετά, μέσα από τα κομμάτια, μέσα από τα συντρίμμια σου θα αρχίσει η πραγματική επούλωση. Όχι η επιφανειακή που νόμιζες ότι είχες πετύχει, αλλά μια βαθιά, ουσιαστική μεταμόρφωση.
Γιατί μερικές φορές πρέπει να γκρεμίσουμε όλα τα τείχη για να χτίσουμε κάτι αληθινό.
Και ναι, θα πονέσει. Αλλά αυτή τη φορά ο πόνος θα είναι διαφορετικός - θα είναι ο πόνος της ανάπτυξης, της αναγέννησης. Είσαι έτοιμη να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο;
Να σου πω πού κρύβονται τα αόρατα εμπόδια, αγαπημένη μου: Είναι στον τρόπο που αποφεύγεις να ανοίξεις εκείνο το συρτάρι με τις φωτογραφίες. "Δεν έχω χρόνο τώρα", λες. Αλλά η αλήθεια είναι ότι φοβάσαι τη θύελλα συναισθημάτων που θα φέρουν.
Είναι στο πώς αλλάζεις σταθμό στο ραδιόφωνο όταν παίζει εκείνο το τραγούδι που σας άρεσε. "Απλά δε μου αρέσει πια", λες. Όμως βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι κάθε νότα του ξυπνάει αναμνήσεις που προσπαθείς να θάψεις.
Είναι στον τρόπο που γεμίζεις κάθε λεπτό της μέρας σου με δουλειά και υποχρεώσεις. "Είμαι παραγωγική", λες. Αλλά στην πραγματικότητα, φοβάσαι τη σιωπή και τις σκέψεις που φέρνει.
Είναι στο πώς αποφεύγεις να πας σε εκείνο το καφέ που πηγαίνατε μαζί. "Υπάρχουν τόσα άλλα μέρη", λες. Όμως κάθε φορά που περνάς απ' έξω, η καρδιά σου σφίγγεται.
Είναι στον τρόπο που απομακρύνεσαι από φίλους που σας γνώριζαν μαζί. "Έχουμε απλά απομακρυνθεί", λες. Αλλά η αλήθεια είναι ότι κάθε κουβέντα μαζί τους φέρνει στην επιφάνεια αναμνήσεις που προσπαθείς να ξεχάσεις.
Είναι στο πώς δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να γιορτάσει πραγματικά τις χαρές της ζωής. "Δεν είμαι πια τόσο ενθουσιώδης άνθρωπος", λες. Αλλά στην πραγματικότητα νιώθεις ενοχές που μπορείς να χαίρεσαι ενώ εκείνος/η λείπει.
Είναι στον τρόπο που αρνείσαι να μιλήσεις για εκείνον/η. "Έχω συμβιβαστεί", λες. Όμως κάθε φορά που ακούς το όνομα του/της, ο λαιμός σου γίνεται κόμπος.
Είναι στα όνειρα που σταμάτησες να κάνεις, στα ταξίδια που ακύρωσες, στα βιβλία που δεν διαβάζεις πια, στα χόμπι που εγκατέλειψες. "Άλλαξαν απλά τα ενδιαφέροντα μου", λες. Αλλά η αλήθεια είναι ότι φοβάσαι να ζήσεις πλήρως, γιατί αυτό σημαίνει να αποδεχτείς ότι η ζωή συνεχίζεται.
Βλέπεις αυτά τα εμπόδια τώρα; Είναι σαν αόρατα τείχη που έχτισες για να προστατευτείς.
Αλλά τελικά, δεν σε προστατεύουν - σε φυλακίζουν. Είναι ώρα να τα γκρεμίσεις, ένα-ένα, με υπομονή και αγάπη για τον εαυτό σου. Γιατί πίσω από κάθε τείχος, υπάρχει ένα κομμάτι της ψυχής σου που περιμένει να αναπνεύσει ξανά ελεύθερα.
Αλήθεια, για έλα να δούμε τι προσπαθείς να θάψεις τόσο βαθιά...
Θάβεις τις νύχτες που ξυπνάς και το πρώτο σου ένστικτο είναι να στείλεις ένα μήνυμα, να μοιραστείς μια σκέψη. Και μετά θυμάσαι. Θάβεις αυτό το σφίξιμο στο στομάχι, εκείνο το δευτερόλεπτο της συνειδητοποίησης.
Θάβεις τα "και αν". Και αν είχα πει κάτι διαφορετικό; Και αν είχα κάνει περισσότερα; Και αν είχα καταλάβει νωρίτερα; Τα θάβεις γιατί κάθε "και αν" είναι ένα μαχαίρι στην καρδιά.
Θάβεις τις μικρές συνήθειες που είχατε μαζί. Τον τρόπο που έπινε τον καφέ του/της. Το πώς γελούσε με συγκεκριμένα αστεία. Τα πρωινά μηνύματα. Τα βραδινά τηλεφωνήματα. Τα θάβεις γιατί κάθε ανάμνηση είναι μια υπενθύμιση του κενού.
Θάβεις τα όνειρα που κάνατε μαζί. Τα ταξίδια που σχεδιάζατε. Τα "μια μέρα θα...". Τα θάβεις γιατί τώρα αυτά τα όνειρα είναι σαν φαντάσματα που σε στοιχειώνουν.
Θάβεις την οργή. Την οργή για το άδικο. Για το απρόσμενο. Για το αμετάκλητο. Την οργή που νιώθεις για τον εαυτό σου που δεν μπορεί να "το ξεπεράσει". Τη θάβεις γιατί φοβάσαι ότι αν την αφήσεις ελεύθερη, θα καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει.
Θάβεις τη χαρά. Ναι, τη χαρά. Γιατί κάθε φορά που πιάνεις τον εαυτό σου να χαμογελά, να γελά, να απολαμβάνει, νιώθεις ενοχές. Λες και η χαρά είναι προδοσία στη μνήμη του/της.
Θάβεις τα λόγια που δεν είπες. Τα "σ' αγαπώ" που έμειναν στην άκρη της γλώσσας. Τα "συγγνώμη" που δεν πρόλαβες να πεις. Τα "ευχαριστώ" που νόμιζες ότι είχες άπειρο χρόνο να εκφράσεις.
Θάβεις την ελπίδα. Την ελπίδα ότι μπορείς να νιώσεις ξανά ολόκληρη. Ότι μπορείς να αγαπήσεις ξανά χωρίς φόβο. Ότι μπορείς να ονειρευτείς ξανά χωρίς να τρέμεις την απώλεια.
Αλλά ξέρεις κάτι; Όλα αυτά που θάβεις δεν πεθαίνουν. Είναι σαν σπόροι στη γη. Και όσο βαθιά κι αν τα θάψεις, κάποια στιγμή θα βρουν τον δρόμο τους προς το φως. Γιατί η ψυχή, όπως και η φύση, ξέρει πώς να επιβιώνει. Ξέρει πώς να μεταμορφώνει τον πόνο…
Ίσως ήρθε η ώρα να σταματήσεις να θάβεις και να αρχίσεις να καλλιεργείς. Να αφήσεις αυτούς τους σπόρους να ανθίσουν σε κάτι νέο.
Κάτι που δεν θα είναι ίδιο με πριν - πώς θα μπορούσε άλλωστε; - αλλά θα είναι εξίσου όμορφο με τον δικό του, μοναδικό τρόπο.
Γιατί μερικές φορές, αυτό που θάβουμε δεν είναι μόνο πόνος. Είναι και η δύναμη μας που περιμένει να την ανακαλύψουμε ξανά.
Το πένθος είναι μια διαδρομή γεμάτη προκλήσεις, αλλά κάθε μικρό βήμα που κάνεις σε φέρνει πιο κοντά στην εσωτερική σου δύναμη. Θυμήσου, δεν είσαι μόνη σε αυτή τη διαδρομή. 🤍
Αν ένιωσες ότι αυτό το άρθρο σου μίλησε στην καρδιά, κατέβασε τον δωρεάν οδηγό μου: «7 ημέρες, 7 βήματα θεραπευτικής γραφής». Με απλές ασκήσεις θα μπορέσεις να εκφράσεις και να επεξεργαστείς τα συναισθήματα σου. Κατέβασε τον εδώ!
Για περισσότερη καθημερινή υποστήριξη, ακολούθησέ με στο Instagram: @katerina.thalassa
Εκεί μοιράζομαι σκέψεις, ασκήσεις και στιγμές που μπορούν να σου δώσουν έμπνευση.
