Τα Δωδεκάποντα του πένθους Χορεύοντας ξανά
"Πρέπει να μπεις στα παπούτσια μου για να με καταλάβεις." Πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτή τη φράση; Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα πολύ ιδιαίτερο ζευγάρι παπούτσια. Ένα ζευγάρι που κανείς μας δεν επέλεξε να φορέσει, αλλά που η ζωή, μας το παρέδωσε χωρίς να μας ρωτήσει. Τα δωδεκάποντα του πένθους.
Η Παράδοση
Όχι, δεν θα τα δεις - δεν είναι το είδος των παπουτσιών που βρίσκεις - σε βιτρίνες..
Όχι δεν τα παραγγείλαμε αυτά τα τακούνια.
Δεν υπήρχε ειδοποίηση στο κινητό.
Δεν υπήρχε tracking number.
Δεν μπήκαμε στη Prada του πένθους να διαλέξουμε το δωδεκάποντο του πόνου μας.
Δεν υπήρχε personal shopper να μας συμβουλέψει.
Και σίγουρα δεν υπήρχε δυνατότητα επιστροφής.
Αυτά τα παπούτσια ήρθαν για να μείνουν.
Απλά έφτασαν μια μέρα στην πόρτα μας. Για κάποιους ήταν ένα τηλεφώνημα μέσα στη νύχτα. Για άλλους, το τέλος μιας μακράς μάχης σε ένα νοσοκομειακό δωμάτιο. Για μερικούς, μια στιγμή που άλλαξε τα πάντα σε ένα δευτερόλεπτο. Θυμάμαι εκείνο το απόγευμα του Αυγούστου. Ο ουρανός είχε ένα περίεργο χρώμα, σαν να ήξερε. Εκείνη τη μέρα ο κόσμος μου σταμάτησε , και χωρίς να το ξέρω, παρέλαβα τα δικά μου δωδεκάποντα.
Τα Πρώτα βήματα
Θυμάμαι τα πρώτα βήματα. Είναι σαν να προσπαθείς να περπατήσεις σε παγωμένο γυαλί φορώντας τα ψηλότερα τακούνια του κόσμου. Κάθε κίνηση πονάει. Κάθε βήμα είναι μια μάχη να ισορροπήσεις. Το πρωινό ξύπνημα γίνεται Έβερεστ που πρέπει να σκαρφαλώσεις. Το βράδυ, όταν όλα ησυχάζουν, προσπαθείς μάταια να βγάλεις αυτά τα καταραμένα παπούτσια. Τα πόδια σου ματωμένα από τον πόνο. Η πρώτη εβδομάδα είναι σαν θολό όνειρο. Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Λένε λόγια που δεν ακούς πραγματικά. Φέρνουν φαγητά που δεν αγγίζεις. Το σπίτι γεμίζει λουλούδια που μαραίνονται πριν προλάβεις να τα προσέξεις. Και εσύ απλά προσπαθείς να θυμηθείς πώς να αναπνέεις με αυτά τα δωδεκάποντα που σφίγγουν την καρδιά σου. Υπάρχουν στιγμές που θέλεις απλά να τα πετάξεις. Να περπατήσεις ξυπόλυτη με τον πόνο σου. Αλλά δεν γίνεται. Γιατί αυτά τα παπούτσια δεν είναι απλά παπούτσια. Είναι η νέα πραγματικότητα σου. Είναι ο τρόπος που θα περπατάς από εδώ και πέρα στη ζωή.
Αόρατα
Το πιο περίεργο με αυτά τα δωδεκάποντα είναι ότι είναι αόρατα για τους άλλους. Περπατάς στο δρόμο, πηγαίνεις στη δουλειά, χαμογελάς ίσως λίγο στο ταμείο του σούπερ μάρκετ. Κανείς δεν βλέπει πώς παραπατάς. Πώς κάθε βήμα είναι ένας μικρός άθλος. Κάποιες μέρες είναι σαν να φοράς τσιμεντένια παπούτσια. Είναι οι μέρες των επετείων, των γιορτών, των γενεθλίων. Οι μέρες που το υλικό που είναι φτιαγμένα γίνεται πιο στενό, πιο βαρύ. Περπατάς στους ίδιους δρόμους, αλλά όλα έχουν αλλάξει. Το αγαπημένο του καφέ, το παγκάκι όπου καθόταν, το μαγαζί με τις εφημερίδες που σταματούσε κάθε πρωί - όλα έχουν πάρει ένα διαφορετικό νόημα τώρα.
"Πώς είσαι;" ρωτάνε. Τι να απαντήσεις; "Μια χαρά", λες, ενώ μέσα σου ουρλιάζεις από τον πόνο. "Πέρασε καιρός", λένε κάποιοι. Λες και ο χρόνος είναι μαγικό γιατρικό. Λες και υπάρχει ημερομηνία λήξης για αυτό που έχασες.
Η Μεταμόρφωση του πόνου
Όμως, κάτι περίεργο συμβαίνει με τον καιρό. Όχι, ο πόνος δεν φεύγει. Αλλά αλλάζει. Είναι σαν αυτά τα παπούτσια να προσαρμόζονται στα πόδια σου. Ή μήπως εσύ προσαρμόζεσαι σε αυτά; Σιγά-σιγά, μαθαίνεις να περπατάς διαφορετικά. Ανακαλύπτεις νέους τρόπους να ισορροπείς πάνω τους. Βρίσκεις μικρές οάσεις ανάπαυσης στη διαδρομή. Μέρες που το χαμόγελο έρχεται πιο εύκολα, στιγμές που οι αναμνήσεις φέρνουν περισσότερη γλύκα παρά πόνο. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι αυτά τα δωδεκάποντα δεν είναι μόνο σύμβολο πόνου. Είναι και σύμβολο αγάπης. Μιας αγάπης τόσο μεγάλης που συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και μετά το τέλος.
Αυτά τα παπούτσια γίνονται οι πιο σοφοί δάσκαλοι. Σου μαθαίνουν τη δύναμη που δεν ήξερες ότι είχες, την αντοχή που ανακαλύπτεις όταν νομίζεις ότι δεν μπορείς άλλο. Την αγάπη που δεν πεθαίνει ποτέ, αλλά μεταμορφώνεται σε κάτι νέο. Σε διδάσκουν την υπομονή. Την τέχνη του να ζεις τη στιγμή. Την αξία του να αφήνεις τον εαυτό σου να νιώσει - είτε είναι χαρά, είτε πόνος, είτε νοσταλγία. Όλα τα συναισθήματα έχουν τη θέση τους σε αυτό το ταξίδι. Τα δωδεκάποντα του πένθους δεν είναι απλώς ένα φορτίο που κουβαλάμε. Είναι ένα μετασχηματιστικό ταξίδι, μια εσωτερική χορογραφία όπου κάθε βήμα μας διδάσκει την πιο βαθιά αλήθεια της ύπαρξης: ότι μπορούμε να επιβιώνουμε, να αγαπάμε, να χορεύουμε ακόμα και μέσα στον πόνο. Δεν πρόκειται για επιστροφή στο παλιό μας είναι, αλλά για μια γενναία πρόσκληση προς ένα νέο γίγνεσθαι.
Ένα χορευτικό μανιφέστο όπου οι πληγές μας γίνονται ρυθμός, οι αναμνήσεις μελωδία, και η απώλεια μετουσιώνεται σε δημιουργική δύναμη. Χορεύουμε όχι παρά τον πόνο, αλλά μαζί του. Τον αγκαλιάζουμε, τον τιμούμε, τον μεταμορφώνουμε.
Κάθε βήμα σε αυτά τα δωδεκάποντα είναι μια επανάσταση τρυφερότητας. Είναι η απόδειξη ότι η καρδιά μας, όσο κι αν πληγωθεί, δεν παύει ποτέ να χορεύει. Χορεύει με τις σκιές, με τις αναμνήσεις, με τα κενά που άφησε πίσω του ό,τι χάσαμε. Και αυτός ο χορός δεν είναι λιγότερο όμορφος, δεν είναι λιγότερο αληθινός.
Μαθαίνουμε να βαδίζουμε με χάρη μέσα στην ασυμμετρία. Να βρίσκουμε ισορροπία όταν όλα φαίνονται να καταρρέουν. Να αγκαλιάζουμε το ατελές, το θραυσμένο, το ημιτελές. Και μέσα σε αυτή την αγκαλιά, ανακαλύπτουμε μια απροσδόκητη ομορφιά.
Τα δωδεκάποντα του πένθους δεν είναι μόνο μια περίοδος παύσης, είναι μια περίοδος μεταμόρφωσης. Είμαστε σαν τον χορευτή που μετά από μια δύσκολη πτώση, σηκώνεται, τεντώνει τους μύες του, και συνεχίζει να χορεύει. Όχι στον ίδιο ρυθμό, όχι με τον ίδιο τρόπο, αλλά με μια βαθύτερη κατανόηση, με μια πιο πλούσια εσωτερική μουσική.
Και έτσι χορεύουμε. Με λυγισμένα, αλλά όχι σπασμένα όνειρα. Με πληγωμένη, αλλά όχι νικημένη καρδιά. Χορεύουμε γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να τιμήσουμε όσα αγαπήσαμε, όσα χάσαμε, όσα μας διαμόρφωσαν.
Τα δωδεκάποντα του πένθους γίνονται έτσι ένας ύμνος ζωής. Μια διακήρυξη ότι η αγάπη δεν τελειώνει, απλώς μεταμορφώνεται. Και εμείς μαζί της, χορεύοντας. Γιατί θέλω να είσαι σίγουρη, και σου υπόσχομαι ότι έρχεται αυτή η στιγμή που συνειδητοποιείς κάτι απρόσμενο: δεν περπατάς απλώς. Δεν προσπαθείς μόνο να ισορροπήσεις. Αρχίζεις να χορεύεις. Ναι, αυτά τα δωδεκάποντα του πένθους, που κάποτε έμοιαζαν με βάρος αβάσταχτο, τώρα σε στηρίζουν σε έναν νέο ρυθμό. Έναν ρυθμό που δεν γνώριζες ότι μπορούσες να ακολουθήσεις. Ίσως να είναι ο ρυθμός της ζωής που συνεχίζεται. Ίσως να είναι ο ρυθμός της ψυχής σου, που τόσο καιρό πάλευε να εκφραστεί.
Κάθε βήμα, κάθε κίνηση, κάθε στροφή σε φέρνει πιο κοντά στη νέα σου πραγματικότητα. Όχι, δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Είναι όμως δική σου. Και μέσα σε αυτήν τη νέα πραγματικότητα, ανακαλύπτεις ότι μπορείς να δημιουργήσεις, να αγαπήσεις, να ζήσεις ξανά.
Αρχίζεις να χορεύεις με την ίδια τη ζωή.
Με όλα τα φάλτσα και τις ανατροπές της. Και το χορό αυτό δεν τον χορεύεις μόνη. Κάθε βήμα σου τιμά εκείνους που έχασες, κάθε κίνηση κουβαλά την αγάπη που σου άφησαν. Αυτά τα δωδεκάποντα γίνονται ο σύνδεσμος ανάμεσα σε εσένα και την κληρονομιά της αγάπης που δεν χάνεται.
Έτσι, όχι μόνο μαθαίνουμε να περπατάμε ξανά, να ισορροπούμε πάνω σε αυτά, αλλά βρίσκουμε και το θάρρος να χορεύουμε. Να χορεύουμε τη ζωή μας, με τη δική μας μοναδική χάρη, και με την καρδιά μας πιο δυνατή από ποτέ.
Σε εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές φορώντας τα δικά σου δωδεκάποντα: Δεν είσαι μόνη. Είμαστε πολλές που μάθαμε να περπατάμε με αυτά τα αόρατα παπούτσια. θα είναι πάντα μαζί σου, αλλά με τον καιρό θα ανακαλύψεις ότι μπορείς ακόμα και να χορέψεις με αυτά. ♡
Εδώ έχω για σένα :
Πρακτικές Συμβουλές για το Ταξίδι σου
Φτιάξε τον δικό σου χώρο ηρεμίας
Παράδειγμα: Η Μαρία έφτιαξε μια μικρή γωνιά στο σπίτι της με φωτογραφίες και ένα κερί. Όταν νιώθει την ανάγκη, περνάει λίγα λεπτά εκεί για να χαλαρώσει, να θυμηθεί όμορφες στιγμές και να συνδεθεί με τον εαυτό της. Αυτή η συνήθεια την ηρεμεί και της δίνει δύναμη για τη συνέχεια.
Βρες τον ρυθμό που σου ταιριάζει
Παράδειγμα: Ο Γιάννης, όταν γύρισε στη δουλειά μετά από έναν δύσκολο μήνα, αποφάσισε να ζητήσει ευέλικτο ωράριο. Στα διαλείμματα, βρίσκει λίγο χρόνο για τον εαυτό του έστω και στο αυτοκίνητο. Είναι το μέρος όπου μπορεί να αναπνεύσει βαθιά, να εκφράσει τα συναισθήματα του και να γεμίσει ενέργεια. Αυτό τον βοηθά να διαχειρίζεται τις μέρες του με μεγαλύτερη ισορροπία.
Δημιούργησε νέες όμορφες συνήθειες
Παράδειγμα: Η Ελένη ξεκίνησε να πηγαίνει κάθε Σάββατο στο καφέ που αγαπούσε ο πατέρας της. Παραγγέλνει τον ίδιο καφέ που έπιναν μαζί και γράφει στο ημερολόγιο της. Αυτή η στιγμή της δίνει την αίσθηση ότι τον κρατά ζωντανό μέσα της και της προσφέρει χαρά και σύνδεση.
Αναζήτησε υποστήριξη με τον δικό σου τρόπο
Παράδειγμα: Ο Αλέξανδρος βρήκε μια διαδικτυακή ομάδα υποστήριξης. Στην αρχή ένιωθε πιο άνετα απλώς να διαβάζει τις εμπειρίες των άλλων. Σιγά-σιγά, όμως, άρχισε να μοιράζεται και τη δική του ιστορία. Το να βλέπει ότι δεν είναι μόνος του του έδωσε θάρρος και μια αίσθηση ανακούφισης.
Δώσε άδεια στον εαυτό σου να νιώσει
Παράδειγμα: Η Άννα ξεκίνησε να γράφει τις σκέψεις και τα συναισθήματα της σε μικρά χαρτάκια, τα οποία βάζει σε ένα "κουτί συναισθημάτων". Κάποιες φορές ανοίγει το κουτί και διαβάζει όσα έγραψε, άλλες φορές απλά το αφήνει στην άκρη. Αυτό τη βοηθά να εκφράζεται χωρίς πίεση και να θυμάται ότι όλα όσα νιώθει είναι αποδεκτά.
Αν αυτό το άρθρο σου μίλησε, εδώ είναι μερικά εργαλεία που θα σε βοηθήσουν στο ταξίδι σου:
Κατέβασε το Δωρεάν Workbook:"7 Ημέρες, 7 Βήματα: Ημερολόγιο Θεραπευτικής Γραφής "
Πάτα εδώ για να λάβεις το αρχείο που θα σε βοηθήσει να βρεις ξανά την ισορροπία σου.
Ανακάλυψε τι χρειάζεται η ψυχή σου μέσα στο πένθος
Κάνε το quiz και ανακάλυψε πώς μπορείς να φροντίσεις τον εαυτό σου σήμερα.
Μοιράσου την ιστορία σου
Επικοινώνησε μαζί μου και πες μου τι σε δυσκολεύει. Είμαι εδώ για να σε στηρίξω.
